Πόσο μεγάλη αυταπάτη κρύβει τελικά, η πεποίθηση ότι η Ελλάδα διανύει μια κρίση μόνον οικονομική!. Και πώς μπορούμε να εμμένουμε σ’ αυτό, μιλώντας για μια χώρα γνωστή στην ανθρωπότητα, ως η χώρα που παρήγαγε κυρίως Τέχνη και Πολιτισμό; Και πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αλλαγή, ενώ γνωρίζουμε ότι όλες οι κοινωνικές επαναστάσεις, ξεκίνησαν με μια ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων που τις υποκίνησαν; Τί ζητούμε; Μία βελτίωση της οικονομικής κατάστασης για το ρίξουμε και πάλι στον αναίσθητο καταναλωτισμό;
Ποιο είναι το Όραμα; Και πώς εκφράζεται; Πού είναι οι ποιητές; Οι μουσικοί; Οι στοχαστές; Πού είναι οι σχεδιαστές, της νέας Ελλάδας; Πού είναι οι αρχιτέκτονες; Πού είναι οι παιδαγωγοί;
Μήπως τελικά, κυριαρχεί μια γενική αναισθησία, που έκανε στη χώρα μας, τα πάντα γκρι; Που με τη νεκρική σιγή της μαραζώνει κάθε νέο βλαστό, τυποποιώντας τον για να υπηρετεί ένα άγονο και προδιαγεγραμμένο μέλλον;
Αν λοιπόν μπορούμε να ελπίζουμε, σε μια αποτελεσματική Ομάδα Δράσης, τότε είμαστε βέβαιοι πως αυτή θα πρέπει να είναι μία ομάδα αισθητικής αφύπνισης, που θα εμφυσήσει τον αέρα της Άνοιξης στις παγωμένες ψυχές, εγείροντας την Αναγέννηση στις τέχνες, στην αρχιτεκτονική, στην επιστήμη, στην πολιτική, στη γλώσσα, στην παιδαγωγική και στη φιλοσοφία.
